Daar wil je toch niemand in zien zitten? En zeker niet een dierbare.
Wat zijn we toch gewend om te allen tijde te proberen ‘onheil’ te voorkomen.

Foto door Ken Treloar op Unsplash

Ook in het onderwijs. Het lijkt soms wel of de ‘verwarde leerling’ iets slechts is. Dat we ervoor moeten zorgen dat er geen verwarring ontstaat.
Nu is er een groot verschil tussen verwarring op organisatorisch niveau en op inhoudelijk niveau. En is verwarring toelaten ook niet hetzelfde als onnodige ruis laten ontstaan of leerlingen in verwarring achter laten. Dus deels vind ik het heel verstandig om aan duidelijkheid te werken.

Maar alle verwarring voorkomen vind ik niet zo verstandig. Dan Meyer beschrijft het mooi in zijn TED. In de lesboeken in zijn school wordt geprobeerd alle hobbels op het pad te effenen. Dat lukt bijna, maar er blijven dan toch nog wat kleine scheuren in het wegdek over. Daar worden leerlingen vervolgens uitgebreid voor gewaarschuwd. En als ze er voorzichtig overheen stappen, worden de leerlingen uitgebreid geprezen.

Ken je dat. Dat iets heel eenvoudig wordt uitgelegd. Dat je denkt dat je het begrijpt. Maar dat als je het dan zelf moet doen, het ineens niet meer lukt, omdat je niet hebt geleerd hoe het echt in elkaar zit. Een mooi filmpje dat de kracht van verwarring in het onderwijs laat zien is deze: James Nottingham’s Learning Challenge (Learning Pit).

In eerste instantie vind ik de vragen erg filosofisch. Maar het voorbeeld over oneven getallen laat heel mooi zien, wat een dergelijke manier van vragen stellen voor het rekenen-wiskunde & wiskunde onderwijs kan betekenen.