‘We live in a country where men and women are meant to be equal. Same pay, same careers, same opportunities. But children as young as 7 think that boys and girls are fundamentally different.’

Zo begint de documentaire ‘No more boys and girls’ van Javid Abdelmoneim (deel 1 en deel 2).

Photo by Laura Gomez op Unsplash

In twee afleveringen zien we hoe Abdelmoneim onderzoekt wat de verschillen zijn tussen meisjes en jongens in een klas vol 7-jarigen. Vervolgens gaat hij aan de hand van een aantal interventies aan de slag om die verschillen aan te pakken en te streven naar meer gender gelijkheid.

Ook als je al veel op dit gebied doet, bieden de documentaires mooie inzichten in hoe die verschillen soms dieper liggen dan we denken. De school waar deze documentaire is gemaakt, deed al veel aan de gelijkheid van jongens en meisjes. Toch blijkt dat de leerlingen nog veel genderstereotype ideeën hebben, dat overall de meisjes in deze klas minder vertrouwen in hun eigen kunnen hebben, en dat de jongens overall een beperktere woordenschat hebben als het gaat om het uitdrukken van gevoelens.

En dan zien we dat hele kleine dingen die ideeën kunnen versterken. Zo noemt de docent van deze kinderen de meisjes vaak ‘love’ en de jongens ‘mate’. Ontzettend lief bedoeld, als een soort koosnaampjes, maar toch draagt het bij aan het idee van verschillen tussen jongens en meisjes. Een voor mijzelf nieuw inzicht was dat jongens en meisjes tot aan de pubertijd even sterk zijn.

De interventies zijn verschillend van aard, wellicht niet allemaal mijn directe keuze, maar wel inspirerend om te zien dat kleine aanpassingen dit effect kunnen hebben. De gedachte dat verschillen ontstaan omdat je minder oefening hebt, is uitgangspunt voor een aantal van de veranderingen. Zo gaat de hele klas aan de slag met tangram. Maar ook de komst van een aantal rolmodellen maakt grote indruk op de kinderen.

Een documentaire dus die zeer de moeite waard is te bekijken. Ook, of misschien juist, als je denkt dat je al heel goed bezig bent op dit gebied.